Mr & Mrs

JEDNOPART TRZECI

‘Cause I know I don't understand,
Just how your love your doing no one else can.

motyw muzyczny: (KLIK)

Na pół leżałam na kanapie oparta o ramię mojego mężczyzny. Był sobotni, zimowy, spokojny wieczór. Rzadko kiedy zdarzały nam się takie chwile jak ta, dlatego tak bardzo napawaliśmy się ciszą, jaka panowała w mieszkaniu, jednocześnie oglądając tegoroczną Galę Mistrzów Sportu.

- I pomyśleć, że mogłaś to być ty – mruknął Kuba, patrząc, jak właśnie na scenie Anna Lewandowska w imieniu swojego męża odbiera nagrodę dla najlepszego sportowca minionego roku w Polsce. – Gdybyś tylko wtedy wybrała Lewego...

- To nie ja tak wybrałam, tylko on – przypomniałam mu, mimo że nie widziałam sensu, by wracać do tego wszystkiego, zwłaszcza, że kto wie, co byłoby dalej? Nawet jeśli Lewy by mnie wtedy nie zostawił, to możliwe, że ostatecznie i tak nie doszłoby do naszego ślubu, skoro zupełnie ktoś inny był nam przeznaczony. Mi ten, który siedzi teraz obok mnie, a jemu ta, która właśnie na scenie pęka z dumy. – Przypominam ci, że obojgu nam jest dobrze tak, jak jest teraz. A nawet bardzo dobrze. Poza tym może to twoja żona odbierałaby tę statuetkę, a nie Anna – dodałam po chwili, po czym zamyśliłam się na moment.

- Lila, o czym ty mówisz? – zdziwił się Kuba, zabierając rękę z mojego ramienia, by móc się wyprostować i mieć lepszy punkt do obserwacji mojej twarzy.

- O tym, że może przynoszę pecha. Może to właśnie to jest powodem, przez który jesteśmy tutaj, a nie tam – wskazałam brodą na telewizor.

Nie musiał nic mówić, wyraz jego twarzy idealnie odzwierciedlał fakt, że nigdy by mu to przez myśl nie przeszło.

- Lila, jesteś najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło i nie pozwalam ci tak myśleć.

- A co jeśli to prawda? – podpuszczałam go ze cwaniackim uśmiechem.

- Nawet jeśli, to doskonale jest tak, jak jest teraz.

I jeśli mam być szczera, to właśnie na taką odpowiedź liczyłam.

Jak na początek września pogoda w Poznaniu była iście wakacyjna, można by rzec, że barcelońska, do której przez ostatni rok zdążyłam się przyzwyczaić. Ja jednak nie umiałam się z niej cieszyć. Właśnie wściekła rzuciłam telefon na stół, znajdujący się na werandzie, tak mocno, że nie zdziwiłabym się, gdyby nie dało się go poskładać na nowo do kupy, a sam dźwięk niszczenia usłyszałaby reszta towarzystwa, siedząca w tym momencie w domu.

Co do tego ostatniego, to jednak się myliłam, bo niczego nie usłyszeli.

- Lila, spójrz! – krzyknął Kotor, gdy tylko weszłam do salonu z zamiarem cichego przemknięcia na górę do gościnnego pokoju, w którym ostatnio tak często rezydowałam. – Chyba w tym stroju nie przyniosę ci wstydu? – spytał, obracając się dookoła własnej osi na środku pomieszczenia, prezentując tym siebie w pełnej krasie, ubranego w dopasowany granatowy garnitur i szykowną muchę.

Wyglądał przystojniej niż zwykle, musiałam mu to przyznać. Ja jednak nie byłam w nastroju, dlatego próbowałam go ominąć i udać się do siebie, na górę, nawet słowem nie odpowiadając na tę zaczepkę. To jednak nie było takie łatwe z jednego, prostego powodu – Kotor nigdy nie odpuszcza, gdy widzi, że coś jest nie tak.

- Ej, Lilcia, co jest? Aż tak źle wyglądam? – dopytywał, zatrzymując mnie.

- Nie, jest świetnie, naprawdę – odpowiedziałam. Musiałam to zrobić, inaczej nie dałby mi spokoju. – Tylko niepotrzebnie go kupowałeś.

- Jak to niepotrzebnie? – zdziwił się. – Na ślub własnej siostry miałbym nie kupić sobie nowego garnituru? W moim starym, ślubnym miałem iść? Czy może tym od Gomeza z klubowymi naszywkami? – śmiał się.

- Nie, oczywiście, to jest dobra okazja na kupno nowego garnituru – przyznałam mu rację – szkoda tylko, że ślubu nie będzie.

- Co? – spytał Kotor, patrząc na mnie przez chwilę z wymalowanym na twarzy zaskoczeniem. – Żartujesz sobie teraz ze mnie i to w tak perfidny sposób!

- Nie żartuję.

- No nie, moja siostra pęka – śmiał się, niczego się nie domyślając. Chyba po raz pierwszy od bardzo dawna. – Sylwia, słyszałaś?! Moja mała siostrzyczka ma przedślubną panikę! Może masz na to jakąś babską radę? Bo ja akurat w tym nie jestem dobry – śmiał się ze mnie, spoglądając wymownie w stronę swojej małżonki, która właśnie wyszła z kuchni, zwabiona krzykiem Krzyśka.

- Lila, to normalne, przejdzie ci. Ja też tak miałam – powiedziała z doświadczeniem wymalowanym na twarzy.

- Ale ja nie potrzebuję waszych rad, bo nie panikuję. Skoro się zdecydowałam, to nie mam zamiaru się z tego wycofywać – mówiłam jeszcze spokojnie. – Prędzej to Kubie możecie takie gadki sprzedawać, nie mnie.

- A co, Wilczek chce dać dyla? – zaśmiał się Kotor, kompletnie nie wiedząc, o czym właśnie mówi.

- Lepiej sam się go o to spytaj, bo ja już nie mam na niego siły – warknęłam. – Po prostu uprzejmie was informuję, że żadnego ślubu nie będzie! – dodałam, po czym wyszłam z salonu, trzaskając drzwiami.

Leżałam na łóżku i starałam się nie słyszeć ściszonych głosów małżeństwa Kotorowskich za drzwiami, próbujących zdecydować, które z nich ma do mnie wejść i dowiedzieć się, cóż takiego znowu się stało. Tak, ZNOWU.

- Może zagracie w kamień-papier-nożyce? – spytałam, otwierając drzwi przed ich zdezorientowanymi obliczami, mając już kompletnie dość tej ich przepychanki słownej, która była prowadzona takim szeptem, że śpiącego by obudzili.

- Eeeeee – zaciął się Kotor – bo my… ten… tego… no, bo my…

- Chcecie wiedzieć, że wpuszczacie do rodziny kompletnego debila – dokończyłam za niego.

- O, tak! – prawie zaklaskał z radości, że mu pomagam. – Co? – spojrzał na mnie zaskoczony, bo widocznie nie o to chciał zapytać.

Westchnęłam. Nie miałam najmniejszej ochoty o tym gadać, ale też nie miałam zbytnio innego wyjścia. Oni mi nie odpuszczą, zanim czegoś się nie dowiedzą, wiedziałam o tym doskonale.

- A to, że twój przyszły, niedoszły szwagier, jest idiotą – warknęłam.

Była środa. Do ślubu zostały niecałe 3 dni.

Stałam na werandzie przed domem Sylwii i Krzyśka, i wyciągałam swoją twarz do słońca, chcąc złapać jeszcze odrobinę naturalnej opalenizny, żeby nie wypaść w sobotę blado w białej sukni przy mocno opalonym Wilku u boku, bo to dopiero byłby kontrast.

A skoro już o nim mowa…

- Halo? – odebrał po trzecim sygnale.

Czyli nie tak źle.

- No cześć, kochanie – zaćwierkałam, bo jakoś tak to słońce dobrze wpływało na moje samopoczucie. – Spakowany? O której jutro jesteś na lotnisku? Bo muszę skądś auto skołować, żeby cię odebrać, a nie wiem, kto wtedy będzie mógł mi swoje pożyczyć… No chyba, że przyjadę po ciebie naszym ślubnym – zaśmiałam się.

A auto mieliśmy piękne. No, ale co się dziwić. W końcu sama wybierałam. Wynajęliśmy Astona Martina, niczym w filmach o Bondzie, produkowanego w latach 70. Przynajmniej przez ten jeden dzień będę mogła poczuć się jak dziewczyna Agenta 007.

- Kochanie… nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale... – zająknął się. To nie wróżyło niczego dobrego. – Ale ja jutro nie przyjadę.

Zamrugałam kilkakrotnie, co by dotarł do mnie sens jego słów.

- A kiedy? – spytałam słabo.

- No, jak dobrze pójdzie to… w piątek – odpowiedział z wahaniem.

- JAK DOBRZE PÓJDZIE?! – krzyknęłam tak głośno, że aż ptaki siedzące na pobliskiej gałęzi zerwały się z niej i to w trymiga. – Jak ty to sobie wyobrażasz? Czy ty w ogóle pamiętasz, że w sobotę bierzesz ślub? Bo jakoś mi się nie wydaje – syknęłam.

- Pamiętam, Lila, nie unoś się tak! – rzucił zdenerwowany. – Spokojnie, na wszystko zdążę, przecież...

- No jeszcze będzie mnie uspokajał! – przerwałam, nawet nie dając mu dalej rozwinąć swojej próby uspokojenia mnie. Marnej próby, jeśli mam być szczera. – To ja tu skaczę, wszystko załatwiam, SAMA i to od kilku miesięcy, bo jaśnie pan nie może, bo ma mecze, wyjazdy, treningi, co dobrze rozumiem, w końcu sama się na takie życie pisałam, wiążąc się ze sportowcem, więc latam wciąż pomiędzy Poznaniem a Barceloną i załatwiam salę, orkiestrę, kwiaty, suknię, kamerzystę, fotografa, catering, menu, księdza, zaproszenia, samochód – aż się zgrzałam od tego wyliczania – a ty masz tylko jedno zadanie, by się pojawić na trzy dni przed uroczystością i to na gotowe, i co? I, KURWA, NIE!

- No, ale skoro wszystko jest załatwione, to…

- NAWET NIE KOŃCZ – warknęłam. – Jesteś mi tu potrzebny, bo sama ze sobą ślubu nie wezmę! Czy ty w ogóle pamiętasz, że w piątek jesteśmy umówieni na przedślubne zdjęcia w plenerze? – spytałam już odrobinkę spokojniej.

- O Jezus, rzeczywiście, na śmierć zapomniałem! – mógł się nawet nie przyznawać.

Z wrażenia aż mi siły zabrakło. Musiałam usiąść. Natychmiast.

- Dlaczego nie możesz? – spytałam słabo.

- Trener…

- Mówiłeś, że wszystko załatwione – przerwałam mu od razu. – Przypominam ci, że sam wybrałeś ten termin. Bo akurat przerwa reprezentacyjna, bo wolne, a do tego siódmy, twój numer, patrz jak się fajnie składa – przedrzeźniałam jego własne słowa. – Mówiłam, że możemy to zrobić w lipcu przyszłego roku, na spokojnie, to się uparłeś, że nie, że teraz, że damy radę.

- Uparłem się, bo chcę cię mieć już oficjalnie, jak najszybciej, żeby nikt mi cię już nigdy nie odebrał, żeby komukolwiek coś takiego nawet przez myśl nie przyszło – odpowiedział słabo, dokładnie to samo, co zawsze mówił, gdy panikowałam, że przecież nie zdążymy, bo jestem z tym wszystkim zupełnie sama.

Może niekoniecznie sama. Pomaga mi Asia, mama Kuby, Krzysiek, Sylwia, Ivan, Agnieszka, nawet rodzice Kotora się zaangażowali, tylko nie Pan Młody, który obraził się na mnie, gdy mu obrączki kazałam kupić.

Właśnie tak mu na tym ślubie zależy.

-  A teraz co? – pytałam. – Nagle wszystko przestało tak idealnie do siebie pasować?

- Lila, to nie moja wina, naprawdę, gdybym tylko mógł…

- Dosyć. Dosyć – powtórzyłam, już nie mając siły tego słuchać. – Mam już tego wszystkiego dość. Albo będziesz tu najpóźniej w czwartek, albo ślubu nie będzie. Nie interesuje mnie to, jak to załatwisz, masz tu być albo będziesz w sobotę brał ślub sam ze sobą, bo ja się z tego interesu wypisuję – powiedziałam kategorycznie, rozłączając się i rzucając niczemu winnym telefonem.

- I tak to właśnie wygląda – zakończyłam swój wywód i spojrzałam na zdezorientowaną Sylwię i Krzyśka.

Wyglądali, jakby nie bardzo wiedzieli, co powiedzieć.

- Wiedziałem, że ten pośpiech niczego dobrego nie wróży – mruknął Kotor, gdy już sobie to wszystko przyswoił i przetrawił. – Mówiłem, że to głupi pomysł, ale się uparliście, osły jedne. Zostawił cię samą z całą organizacją i to w tak krótkim czasie, ale ty się zarzekałaś, że to co, że mało czasu, że przecież sobie ze wszystkim poradzisz, a bo to pierwszy raz? – marudził, przedrzeźniając mnie. – A jeszcze dwa tygodnie temu mówiłem Sylwii, że te wasze ciągłe kłótnie o to wesele to się dobrze nie skończą. Mówiłem!

- Tak, tak, mówiłeś, ale co z tego? – warknęłam, niepotrzebnie wyładowując swoją złość na Bogu ducha winnemu Krzyśkowi, który robi wszystko, co może, by mi pomóc. Po prostu znalazł się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiedniej porze i trafił na moment, w którym jestem wkurzona. – Nie słuchaliśmy, to teraz mamy. Ślub odwołany.

- A może jednak przyjedzie? – spytała Sylwia z nadzieją, chyba próbując dodać mi otuchy. – Przecież jemu też zależy, by wszystko wyszło. Przecież cię kocha, a do tego wydzwania do ciebie od godziny. Niedługo telefon przez te ciągłe wibracje zsunie się ze stołu i rozwali w drobny mak na betonie.

Może tak byłoby lepiej? Przynajmniej już nikt nie mógłby mnie namierzyć.

- Nie, on nie przyjedzie – mruknęłam słabo, będąc jakoś dziwnie tego pewna. – Jest tak zapatrzony w swój nowy zespół, w trenera, że nie przeciwstawi mu się, choćby nie wiem co. Aż dziwne, że w ogóle trenejro zgodził się na ślub swojego zawodnika w środku sezonu! To co, że jest przerwa reprezentacyjna, że nie wszyscy są w klubie… jak widać, Kuba jest tam niezbędny! – marudziłam. – Naprawdę, wszystko mu wybaczałam w ciągu ostatnich miesięcy przygotowań. Wszystko. Ale miarka właśnie się przebrała. Mam dość. Odwołuję to. Trochę szkoda, bo się cholernie namęczyłam, ale…

Byłam zdecydowana. Już miałam wstać i iść na taras po ten nieszczęsny telefon, by wszystko i wszystkich obdzwonić i odwołać całą tę farsę.

- Lila, hamuj – przerwał mi Kotor, łapiąc mnie za ramię. – Widzę, że podjęłaś decyzję, ale może wstrzymaj się z jej wykonaniem jeszcze trochę, co? Jeśli do czwartku do północy nic się nie zmieni, to obiecuję, że w piątek pomożemy ci to wszystko odwołać. Ok? – upewniał się.

Popatrzył na mnie dokładnie tak, jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką, nasze kolejne spotkanie w domu dziecka dobiegało końca, a on obiecywał mi, że jeszcze trochę i to wszystko się skończy, że niedługo wrócę z nim do naszego wspólnego domu, że jeszcze muszę trochę wytrzymać, a potem będziemy już zawsze razem, nie będziemy musieli się rozstawać. Popatrzyłam w jego głębokie spojrzenie i przytaknęłam, dokładnie tak samo, jak wtedy, gdy mi to wszystko mówił. Wierzyłam mu. Wtedy dotrzymał słowa. Teraz też tak się stanie. Jak zawsze zresztą.

A potem zalałam się łzami. Bo nie tak to miało wyglądać.

Sylwia zaparzyła mi melisy i położyła ją na stoliku obok mnie z nikłym, niemal współczującym uśmiechem. Temat ślubu od mojej ostatniej rozmowy z Wilkiem był w domu tematem tabu, dlatego siedziałyśmy na werandzie opatulone kocem i wpatrywałyśmy się w gwiazdy, w ogóle ze sobą nie rozmawiając. Tak było lepiej. Każda wzmianka o sobocie bowiem przyprawiała mnie o atak szału, dlatego wszyscy woleli milczeć, żeby mnie nie rozeźlić do tego stopnia, że odwołałabym wszystko, nie bacząc nawet na obietnicę daną Krzyśkowi. A ten starał się jak mógł. Cichaczem, za moim plecami wydzwaniał do Kuby i krzyczał na niego, żeby ten się ogarnął, wzywał posiłki w postaci Ivana, Bosego, a nawet Reisika, robił wszystko, byleby tylko to jakoś poskładać. Nie wiedziałam jednak, czy to w ogóle ma jeszcze jakiś sens…

- Mamy gościa – usłyszałam Kotora, który przerwał nam nasze nocne napawanie się ciszą i spokojem na werandzie.

W końcu Krzysiek już smacznie spał, tak samo jak Amelka. Nie wiem, czy mój syn wyczuwał, w jakim aktualnie jestem nastroju i jest taki grzeczny, by tylko go nie pogorszyć swoim marudzeniem, czy to za sprawą Melki, która jeszcze trochę, a totalnie rozpuści swojego małego kuzyna i to do tego stopnia, że później to ja będę musiała ją mu zastępować i bez ustanku go nosić, i tulić, i lulać, i śpiewać, i całować.

Tak, moje dziecko było dla niej lepsze niż jakakolwiek zabawka czy zwierzątko.

- Lila – usłyszałam po chwili za swoimi plecami tak dobrze znany mi głos.

Spodziewałam się tu wszystkich, tylko nie jego. Nie wiedziałam, kogo jeszcze Kotor może wezwać na pomoc, ale nie sądziłam, że uda mu się sprowadzić tutaj najbardziej potrzebną mi w tym momencie osobę. Że zrobi coś, czego ja sama nie mogłam w ciągu ostatnich miesięcy dokonać.

- To może my zostawimy was samych – powiedziała Sylwia, po czym w pośpiechu ulotniła się wraz ze swym mężem z miejsca zdarzenia, jakby przeczuwając, że gwieździsta noc zaraz zamieni się w burzę z piorunami.

- Co ty tutaj robisz? – spytałam chłodno, patrząc na niego, jakby z choinki się urwał. – Nie miałeś przypadkiem czegoś ważniejszego do roboty?

- Nic nie jest ważniejsze od ciebie – odpowiedział, wytrzymując moje bazyliszkowe spojrzenie.

Był w tym coraz lepszy, musiałam mu to przyznać. Praktyka czyni mistrza.

- Taaaak? – zdziwiłam się. – Jakoś ostatnio tego nie zauważyłam.

- Nie mów tak. Przecież wiesz, że to nieprawda.

- Jasne – prychnęłam. – Przez ostatni rok jestem sama. SAMA. Sama w ciąży, sama z przeprowadzką, sama w przygotowaniach do ślubu, gdybym mogła, to pewnie sama bym się zapłodniła, się sobie oświadczyła i sama ze sobą ślub wzięła – ironizowałam.

- Jesteś niesprawiedliwa – wytknął mi. – Poza tym mieliśmy do tego nie wracać.

- Do czego? Do tego, że zostawiłeś mnie ze wszystkim samą? – spojrzałam na niego ze łzami w oczach. – Ostatnio wszystko jest na mojej głowie. WSZYSTKO. Począwszy od naszej wyprowadzki do Barcelony, przez ten nieszczęsny ślub i wesele, a skończywszy na zwykłych zakupach. Ja po prostu mam już tego serdecznie dość – wyznałam.

Kuba nie bardzo wiedział, co ma teraz zrobić. Czy próbować mnie przytulić, czy przepraszać, czy przyznać mi rację, czy może się kłócić… nie wiedział. Widziałam po nim, że doskonale wie, że mam we wszystkim rację, nie miał jednak pojęcia, jak całą sprawę załagodzić.

- Ty naprawdę chciałaś odwołać nasz ślub? – spytał więc słabo.

- A skąd wiesz, że jeszcze tego nie zrobię? – prychnęłam. – Może właśnie tak będzie lepiej? Może nie jest nam pisane być razem?

- Lila, przestań! Kocham cię i jestem tutaj po to, abyś została Panią Wilk już na zawsze – mówił. – Dokładnie tak, jak chcieliśmy. Dokładnie tak, jak prosiłaś.

- I co z tego? – spytałam, spoglądając na niego pustym wzrokiem, bo to mi nie wystarczało. Za dużo się ostatnio wydarzyło, żeby tak łatwo mu odpuścić. – Może ja już tego nie chcę? Może zwyczajnie się rozmyśliłam? – rzekłam jeszcze, wstając z fotela i omijając zszokowanego moim wywodem Kubę.

Około ósmej rano obudziły mnie promienie słońca. Mało spałam tej nocy. Do czwartej nie mogłam zasnąć, przewracałam się z boku na bok, od czasu do czasu chlipiąc w poduszkę i żałośnie pociągając nosem. Słyszałam, jak przez całą noc na korytarzu kręcą się ludzie, chyba też nie mogąc spać przez gęstą atmosferę, panującą w domu. Kuba próbował jeszcze ze mną porozmawiać, nawet kilka razy zapukał do pokoju, w którym spałam, w końcu jednak odpuścił za sprawą Kotora, który poklepał go po plecach, mówiąc, by dał mi trochę czasu, bo sam nawarzył tego piwa i teraz musi być cierpliwy, musi poczekać, aż będę gotowa, by z nim porozmawiać, bo najpierw muszę ochłonąć. Co jakiś czas słyszałam również, jak ktoś wchodzi do Krzyśka, by sprawdzić, czy maluch śpi. Ja byłam tak tym wszystkim wyczerpana, że nie miałam siły, by ruszyć się z łóżka i do niego zajrzeć. Fatalna ze mnie matka. Ale to… to po prostu nie tak miało wyglądać. To było ponad moje siły. To miał być najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Miałam stać przy ołtarzu z facetem mojego życia i przyrzekać mu dozgonną miłość i wierność. Przecież byłam go pewna. Byłam pewna podjętej decyzji i naszej wzajemnej miłości. Tylko, że ostatnie miesiące naszego związku były splotem samych niefortunnych zdarzeń. Najpierw ta dziewczyna, która rozdzieliła nas na ponad pół roku, później moja niespodziewana ciąża i zanim na nowo się dotarliśmy, na świecie pojawił się Krzysiek i wywrócił je do góry nogami. Nie mieliśmy nawet zbyt wiele czasu, by na nowo się wzajemnie sobą nacieszyć, by pochodzić na randki, jak normalna para, by jakoś sobie to wszystko poukładać, bo tak nagle musieliśmy już naszą miłość dzielić na troje. W międzyczasie jeszcze zapadła decyzja Kuby o przeprowadzce do Barcelony i grze w Espanyolu, tylko po to, aby być z nami. Było to okupione wieloma rozmowami, nieprzespanymi nocami, zszarganymi nerwami, przede wszystkim dlatego, że nie mieliśmy pojęcia, czy go tu zechcą i czy się sprawdzi. FC Barcelona to były za wysokie progi jak na mojego Wilczka, ale w Espanyolu, drugim piłkarskim klubie Primera Division z Barcelony, Kuba miał szansę na grę, musiał się tylko wkupić w łaski drużyny i trenera, dlatego pracował dwa razy ciężej i dwa razy dłużej, byleby tylko móc grać, móc zostać i być blisko nas, przynajmniej do końca mojego kontraktu. Potem mogliśmy wynieść się, choćby na drugi koniec świata. Najpierw jednak musieliśmy to wszystko przetrzymać, bowiem zerwanie przeze mnie umowy kończyło się wysoką karą finansową, na którą nas nie było stać, a o której nie myślałam, składając podpis. Wtedy wszystko było źle, ja musiałam jak najszybciej wyrwać się z Poznania, by być jak najdalej od Kuby i jego nowej rodziny. Dlatego nie baczyłam na nic. Nie sądziłam, że kilka miesięcy później wszystko się zmieni, że to, co oboje myśleliśmy, okaże się jednym wielkim pasmem nieporozumień, które wyeliminowałaby jedna, szczera rozmowa, a my zamiast pół roku żyć bez siebie, mogliśmy razem planować naszą wspólną przyszłość w naszym ukochanym mieście. Musieliśmy jednak wypić piwo, które nawarzyliśmy naszymi zapalczywymi charakterkami i znaleźć jakiś sposób, by mimo wszystko znów być razem.

I znaleźliśmy go, choć nie było to łatwe. Przetrwaliśmy tę próbę i wydawało mi się, że jesteśmy o wiele mocniejsi niż wcześniej.

Chyba mam rację – wydawało mi się i tak naprawdę wcale tak nie jest.

Leżałam tak i patrzyłam tępo w sufit, nie bardzo wiedząc, co mam teraz zrobić. I jakoś tak ni stąd, ni zowąd przypomniał mi się moment, w którym Kuba zapytał, czy zostanę jego Panią Wilk. Z perspektywy czasu wygląda to wszystko tak, jakby wydarzyło się w odpowiednim momencie. Wtedy jednak zwyczajnie chciało mi się śmiać.

To była trzecia z rzędu nieprzespana noc. Padłam wycieńczona na łóżko, nie mając nawet siły, by się umyć i rozebrać, tylko myślałam z zadowoleniem o tym, że nasz mały potwór w końcu śpi. Ostatnio cholernie mocno dawał nam do wiwatu, jakbyśmy nie dość mieli wszelakiej maści problemów. I nagle ktoś szturchnął mnie ramieniem w kolano, żebym otworzyła oczy jeszcze na chwilę, a gdy nie chciałam, robił to do skutku, aż w końcu skapitulowałam. Tym sadystą był Kuba, który – jak się zorientowałam po otworzeniu oczu – klęczał na jednym kolanie przy naszym łóżku i chrząkał, dziwnie się na mnie patrząc. Jakby z przestrachem. Może widział, że właśnie mam zamiar go udusić za to, że nie daje mi spać, mimo że w końcu mogę? Nie miałam pojęcia. A gdy tylko podniosłam się do pozycji siedzącej, spytał z powagą wymalowaną na twarzy o to, czy zostanę jego żoną. Najpierw myślałam, że śnię. Że wszystko to sobie wyobraziłam. Potem, że to żart. A jeszcze potem zaczęłam się śmiać. No, bo wybrał sobie moment na takie pytania, nie powiem. Trzy nieprzespane noce za nami. Ja bez makijażu, z podpuchniętymi oczami, blada i zmęczona, zła na cały świat, z przetłuszczonymi włosami w starych szmatach, pachnących/śmierdzących (niepotrzebne skreślić) wszystkimi możliwymi odmianami dziecka. I on równie zaniedbany i zmęczony. W filmach takie chwile wyglądają zupełnie inaczej, tak elegancko, poważnie, wyjątkowo. My w tej naszej codziennej walce kompletnie nie pasowaliśmy do takiej scenki rodzajowej. A mimo wszystko coś było jednak podobne – Kuba patrzący na mnie z nadzieją w oczach. I z miłością. Bezgraniczną i bezwarunkową. Dokładnie tak, jak ci panowie na filmach.

A gdy to wszystko powiedziałam, dodając jeszcze, że to nie jest odpowiedni moment na takie pytania, usłyszałam lekki śmiech Kuby.

- To idealny moment, Lila – zaprzeczył, poważniejąc. – Bo tak właśnie będzie wyglądać nasze życie. Przecież nie zawsze będzie pięknie i kolorowo, nie zawsze wszystko będzie się układać po naszej myśli, ale zawsze będziemy razem. Będziemy mieli siebie, a z takim wsparciem ze wszystkim sobie poradzimy. I ja zawsze będę cię kochał, niezależnie, jak będziesz wyglądać. Oczywiście, jeśli się zgodzisz i zostaniesz moją żoną – dodał.

A gdy tylko powiedziałam "tak", Wilk wsunął mi pierścionek na palec i tak objęci, już jako narzeczeni, poszliśmy spać. A potem przez najbliższy miesiąc mój przyszły małżonek przepraszał mnie, że nie kupił mi wtedy wielkiego bukietu kwiatów, na który przecież zasłużyłam, codziennie przynosząc mi choćby po jednym kwiatku.

Kurwa, czy on nie miał wtedy stuprocentowej racji? Czy nie tak właśnie powinno wyglądać nasze życie? Bo choćby się paliło i waliło, jedno pozostanie niezmienne – MAMY SIEBIE.

Wzięłam głęboki wdech.

- Gotowa?

- Chyba nigdy nie byłam bardziej gotowa – odpowiedziałam pewnie, po czym z ufnością złapałam się wysuniętego ramienia Kotora.

Poprawiłam welon, a po chwili usłyszałam pierwsze takty Ave Maria i drzwi od kościoła otworzyły się przed nami. Szłam w stronę ołtarza z najlepszym bratem pod słońcem u swojego boku w stronę najwspanialszego mężczyzny, który pojawił się w moim życiu. W stronę mojego mężczyzny. Wiedziałam, że w ławkach, które mijałam z dumnym jak paw (i jednocześnie chyba bardziej zestresowanym ode mnie) Krzyśkiem, siedzą nasi znajomi, rodzina, przyjaciele, widziałam, że kogoś mijamy, uśmiechałam się do nich, jednak nie wiedziałam, kto jest kim. Bo najważniejszy był on. Ten, który z zdenerwowaniem wymalowanym na twarzy stał przy ołtarzu i czekał na mnie. Ten, który na mój widok w tej pięknej sukni, wręcz oniemiał z wrażenia. Ten, który mnie kochał mimo wszystko i ponad wszystko. I który chciał mnie znosić do końca mych dni.

- Pamiętaj, że oddaję ci moją jedyną siostrę, unikatowy egzemplarz – szepnął Kotor Kubie na ucho, gdy tylko stanęliśmy przy krzesełkach, specjalnie przygotowanych dla naszej dwójki – więc należycie się nią opiekuj, bo jeśli dowiem się, że coś jest nie tak, to inaczej sobie porozmawiamy.

Kuba w skupieniu pokiwał głową, wciąż przejmując się słowami Kotora, dokładnie tak, jak wtedy, gdy pierwszy raz mówił mu, że kiedyś się ze mną ożeni. Po chwili moja dłoń została włożona w jego dłoń, a na policzku spoczął ostatni cmok dla panny Kotorowskiej od jej brata.

Bo za chwilę będę już Panią Wilk. Niewiarygodne.

- Do końca bałem się, że to odwołasz – szepnął mi Kuba na ucho, gdy już razem stanęliśmy przed ołtarzem.

- A ja do końca bałam się, że mi gdzieś odlecisz.

- Nie mam najmniejszego zamiaru.

- Tak jak i ja.

A później była już tylko ceremonia. Byliśmy już tylko My. Pan i Pani Wilk.

Zawsze płaczę na ślubach. Ale na własnym jakoś nie wypada. Siódmego września dwa tysiące trzynastego roku nie płakałam. Trzymałam fason, bo byłam najszczęśliwszą kobietą na ziemi.

I wciąż taka właśnie jestem.

___________________________________

Za to powyżej możecie podziękować mojej kumpeli, która wczoraj od samego rana bombardowała mnie filmikami ślubno-weselnymi, takimi w stylu highlights, pewnej firmy, którą planuje nająć na swoje wesele. Najpierw tylko musi znaleźć kandydata, który z nią do tego ołtarza pójdzie, ale... to jest już mniej istotne. Po prostu mnie zainspirowało. A, że w epilogu wspomniałam coś o przedślubnej gorączce u Lili i Kuby, to właśnie ją macie.

Pisałam to przez dwie godziny dzisiejszej nocy (mam nadzieję, że nie widać tego w jakości), co jak na mnie, jest swoistym rekordem. Usiadłam i samo szło. Jeszcze nigdy nie pisało mi się tak lekko, szybko, łatwo i przyjemnie. Może to dlatego, że tak cholernie za nimi tęsknię?; (żeby inżynierka tak się pisała to naprawdę byłoby super).